Błękitne paliwo stanowi niecałe 10 procent całkowitego zużycia energii pierwotnej w Finlandii. Jest to stosunkowo niewielki procent w porównaniu do państw członkowskich Międzynarodowej Agencji Energii pod względem uzależnienia od dostaw gazu, co jest moim zdaniem in plus. Poza nieznaczną ilością produkcji biogazu, Finlandia nie produkuje gazu ziemnego oraz nie posiada rezerw, ponadto rynek gazu jest izolowany i nie ma połączenia transmisyjnego z innymi państwami UE. Finlandia jest połączona tylko z rosyjskim systemem przesyłowym za pośrednictwem pojedynczego bliźniaczego rurociągu i od 1974 roku
importuje cały gaz z Rosji.

Infrastruktura

Sieć gazowa jest ograniczona do południowej części Finlandii. Obsługiwany przez Gasum Oy system przesyłowy ma ponad 1300 km, a przy włączonej sieci dystrybucyjnej, całkowita długość rurociągu wynosi około 3100 km. Międzyczasie powstawały nowe rurociągi przesyłowe, np. między miejscowościami Lempaala-Kangasala czy Mantsala-Siuntio. Kolejny 200 kilometrowy odcinek ma zostać rozbudowany po zachodniej częsci Finlandii, do miast Turku i Naantali. System posiada 3 stacje sprężarek gazu. Centrum sterowania mieści się w Kouvola. Ciśnienie gazu istniejących rurociągów wynosi od 30 do 54 barów. Istnieje 200 interfejsów, gdzie 131 to stacje redukcyjne ciśnienia w sieci rurociągów. Najnowsze rurociągi konstruuje się pod ciśnieniem 80 barów.

Pomijając kwestie reszty państw, najważniejszym projektem jest „Balticconnector”, rurociąg łączący Estonię i Finlandię. Całkowity koszt połączenia Balticconector szacowany jest na około 96 milionów euro i ma zostać ukończony w 2019 roku. Póki projekt jest w trakcie realizacji, nikt z osób trzecich nie ma dostępu do gazociągów fińskich, ponieważ państwo otrzymało zwolnienie od Komisji Europejskiej. Jest to spowodowane tym, że nie ma wzajemnych połączeń między krajami, jednak po ukończeniu Balticconnector to się zmieni.

Polityka bezpieczeństwa

Bezpieczeństwo dostaw gazu gwarantowane jest prawnym zobowiązaniem kluczowych klientów do utrzymywania i może przejść na alternatywne paliwa. Ustawa z roku 1994 ustanawia standard bezpieczeństwa dostaw gazu. Gasum Oy jako importer oraz główne elektrownie muszą posiadać zapasy wcześniej wspomnianych, alternatywnych paliw na okres 3 miesięcy. To samo tyczy się użytkowników komunalnych, którzy spożywają ponad 15 milionów metrów sześciennych gazu rocznie, są również zobowiązani do utrzymywania zapasów na ten sam okres. Głównie chodzi tu o gromadzenie jakiegoś produktu naftowego, węgla, lecz paliwami zastępczymi są najczęściej lekkie lub ciężkie oleje opałowe lub gaz
propanowy.

Struktura rynku

Detaliczny rynek gazu w Finlandii to ponad 30 firm dystrybucyjnych, które sprzedają gaz odbiorcom regionalnym i małym użytkownikom. Właściciele to głównie lokalne firmy zajmujące się elektrycznością. Niektórzy dystrybutorzy są częściowo własnością Gasum Oy. Obroty handlowe są generalnie bardzo małe, co stanowi zaledwie około 2, 1 procenta zużycia gazu w Finlandii. Fińskie stowarzyszenie gazowe ma 63 rzeczywistych członków, w tym importera gazu (Gasum Oy), firm dystrybucyjnych i dużych odbiorców. Koncentracja rynku detalicznego jest ograniczona, a udział trzech największych dostawców detalicznych stanowi około połowę całkowitej ilości gazu. Komisja Europejska wskazuje, że w 2010 roku było 23 dostawców gazu ziemnego – większość miała tylko kilkunastu klientów.

Przyszłość

Głównym celem polityki energetycznej Finlandii powinno być usamodzielnienie się. Taką możliwość dają na pewno międzynarodowe połączenia, które Finowie powinni aktywnie wspierać szczególnie w ramach planu połączenia między systemowego rynku energii bałtyckiej, w świetle potencjalnych korzyści. Następną ważną rzeczą jest monitorowanie i egzekwowanie aby przestrzegane były krajowe i unijne przepisy, które dotyczą bezpieczeństwa dostaw gazu oraz pilnowanie rezerw wszelkich źródeł energii.

News pochodzi ze strony www.ewiadomosci.pl